LITERAIRE MIDDAG OP NIEUWE LOCATIE
Op zondag 26 mei vindt in de Laranjazaal van De Hortus, een spannende Literaire Middag plaats. Presentatoren Jos van Hest en Cees van Ede zullen op deze Literaire Middag twee gasten ontvangen, die op een bijzondere manier door hun werk aan elkaar verbonden zijn: Peter Delpeut en Hannes Wallrafen.
Let op: niet alleen de locatie van de Literaire Middag is nieuw, maar ook het aanvangstijdstip: 14.00 uur.
Peter Delpeut is een cineast, die met zijn films diverse onderscheidingen won, maar zich daarnaast in de loop van de jaren ook meer en meer ontwikkelde tot schrijver van reisverhalen, essays en romans. Vorig jaar verscheen bij uitgeverij Atlas/Contact ‘In het zwart van de spiegel’, een essayistische roman van bijna 800 pagina’s, die voorlopig toch wel als zijn ‘opus magnum’ mag worden omschreven. De hoofdpersoon van dit boek is een wat oudere filmmaker, die als gevolg van een raadselachtige oogziekte merkt dat zijn blikveld steeds nauwer wordt, zeg maar: van cinemascope versmalt tot 3:4, het formaat van veel van de landschapsschilderijen van de Franse schilder Claude Lorrain (1600-1682). In de natuurlijke werkelijkheid kan de hoofdpersoon zijn liefde voor het landschap niet meer voluit beleven, maar in de schilderijen van Lorrain kan hij nog wel rondwandelen. Hoe is deze schilder erin geslaagd zoveel ruimtelijkheid in zijn schilderijen te vangen? De hoofdpersoon gaat dat in een lange rondreis door Europa onderzoeken in het voetspoor van Lorrain, en ontdekt o.a. dat een geheimzinnige spiegel daarbij een cruciale rol heeft gespeeld. Parallel aan deze speurtocht probeert de hoofdpersoon gebeurtenissen uit zijn eigen verleden te ontrafelen. Cees van Ede gaat over dit intrigerende boek in gesprek met schrijver Peter Delpeut.
Fictie en werkelijkheid komen op deze Literaire Middag wel heel dicht bij elkaar, want de tweede gast, Hannes Wallrafen, is een fotograaf die in korte tijd blind werd als gevolg van een zeldzame aandoening. Over wat dat voor hem betekende en nog altijd betekent, schreef hij een prachtig boek, ‘De blinde fotograaf’, waarin hij op hartverscheurende wijze vertelt over het gemis van zijn belangrijkste zintuig, en hoe hij die gruwelijke nachtmerrie te boven kwam door zich te richten op wat hij nog wél zou kunnen. Uit de inleiding van zijn boek:
‘Niks,’ antwoordde een twaalfjarige jongen toen ik hem vroeg wat je ziet als je blind bent. Ik kon mij heel goed in het even simpele als afdoende antwoord van deze jongen verplaatsen, maar toch zeg ik het hem na veertien jaar blindheid niet na. Drieënvijftig jaar lang gaf ik mijn ogen de kost en bouwde ik een carrière als fotograaf op. In 2004 leek daaraan een einde te zijn gekomen. Door een oogziekte werd ik binnen drie maanden nagenoeg blind – ik bleek de erfelijke oogziekte LOA te hebben.
(…) Na de eerste schrik en verslagenheid werd ik strijdbaar en nieuwsgierig. Ik wilde me niet door mijn blindheid uit het veld laten slaan. Ik begon een zoektocht naar de mogelijkheid om met behulp van andere zintuigen de wereld op de een of andere manier waar te nemen.
(…) Voor ik blind werd, was ook ik nadrukkelijk -meer nog dan anderen omdat ik fotograaf was- gericht op het zien. Mijn andere zintuigen waren voor mij bijzaak, en vaak ook dienstbaar aan het oog. Nu leef ik bij de gratie van de andere zintuigen.
Over dit prachtige boek praat Jos van Hest met kunstenaar Hannes Wallrafen.