Filmfestival; Luuk Bouwman, meester van de slow cinema

LET OP ANDERE LOCATIE
‘Spiegels van Holland’ zou hij zijn films willen noemen, omdat
ze aspecten belichten van de cultuur en geschiedenis die onderbelicht
zijn. Zijn manier van werken kun je slow cinema noemen. Jaren neemt hij de tijd om zijn films te researchen en als hij gaat filmen, houdt hij doorgaans niet star vast aan een vooropgezet plan, maar gaat met een open blik en veel geduld te werk.
De afgelopen jaren is hij volop gelauwerd voor zijn werk. Op het IDFA van 2024 wint hij met zijn film De Propagandist, een archieffilm over Jan Teunissen, hoofd van de filmafdeling van de NSB, de prijs voor beste Nederlandse documentaire. Het jaar ervoor krijgt hij voor zijn film Allen tegen Allen over vooroorlogs Nederlands fascisme de IDFA cultuurprijs, wegens “diepgaande research en het creëren van unieke meesterwerken van archeologisch onderzoek in zijn films. Een uniek historisch document, fascinerend, wreed en leerzaam tegelijk.”
Samen met Aliona van der Horst wint hij eveneens de prijs voor beste Nederlandse film op het IDFA in 2023 en de prijs van het Forum van de Regisseurs op het Nederlands filmfestival voor de film Gerlach,
de laatste boer onder de rook van Schiphol, omringd door snelwegen en distributiecentra, die de strijd aangaat met een luidruchtige MacDonald’s. Een film die misschien nog wel meer over vriendschap gaat.
Vaak vindt hij zijn onderwerpen dicht bij huis en vloeit uit de ene film weer een andere voort. In zijn eerste lange film Het Nieuwe Westen portretteert hij de avonturen van zijn schoonvader, die gefnuikt in zijn politieke ambities om in Oss een zetel voor de LPF te veroveren, zijn buik vol heeft van Nederland. Hij zoekt zijn heil in het voormalige Oostblok om daar een camping te beginnen. In Donker Oss, waar Bouwman geboren is en waar hem vele verhalen over de beruchte bende van Oss ter ore komen, gaat hij aan de hand van het werk van de criminoloog Nagel op zoek naar de bendeleden en hun nabestaanden
met in zijn hoofd de vraag of criminaliteit is aangeboren of aangeleerd. In de film Het is waar, maar niet hier volgt hij vijf jaar lang de Eindhovense enigmatische kunstenaar en cultmuzikant Dick Verdult, misschien wel de ‘laatste dadaïst’, die in Zuid-Amerika furore maakt. Een film die volgens de Volkskrant nieuwsgierigheid paart aan ontmoetingen met andere mensen, gewoonten, geluiden, woorden, tradities.
De films die hij momenteel ontwikkelt, betreden weer andere paden. In Desert of the Real onderzoekt hij aan de hand van gesprekken met mensen die ooit een psychose hadden, hoeveel controle de mens over de eigen psyche heeft. The Eighth Continent gaat over de vraag wie de eigenaar is van de maan, nu de wedloop om de maan te koloniseren is begonnen. Spiegelt die ontwikkeling de geopolitieke veranderingen die er op de aarde gaande zijn?